“Ja … dank je de koekoek Isabel! Ik ervaar die frustratie, weerstand en dat onzekere gevoel niet bepaald als positief in mijn leven”. Dat is een reactie die ik regelmatig krijg als ik mensen ervan doordring dat weerstand een eerste stap is in groei naar een nieuwe fase. Begrijpelijk ook. We vinden een kalme vaart in het water, waarin alles gewoon lekker stroomt en ontspannen gaat, veel prettiger aanvoelen dan een versnelling waarbij we bijna omslaan. Om bij het varen op een woest stuk rivier in een kano, weer in kalm water te komen, is er echter wel eerst een noodzaak die stroomversnelling op een goede manier door te komen.
Neem nu eens een praktisch voorbeeld als het nemen van je eerste autorijles. Wellicht kun je je nog goed herinneren dat alles daaraan lastig was. Eerst mocht je alleen sturen en schakelen, remmen dat deed je instructeur nog wel voor je. “Verdraaid, dat leer ik nooit”, is een gedachte die je zeer waarschijnlijk door je hoofd is geschoten, tijdens die eerste lessen. Je was je 100% bewust van je eigen ‘onbekwaamheid’ op dit vlak. Het feit dát je je daarvan bewust bent, betekent eigenlijk al dat je de eerste stap in het groeiproces naar goed chauffeur schap hebt gezet.
Om door te zetten met het nemen van autorijles, moet er ten eerste een bepaald verlangen in jou geboren zijn om het te wíllen leren. Als de noodzaak er niet is, ontstaat er ook geen verlangen tot groei en verandering. Je kunt immers ook de bus nemen, of de fiets. Die frustratie was nodig: de bus, die niet kwam opdagen terwijl jij in de kou stond te wachten en je vrijheid die aan banden lag, omdat je niet overal op de fiets kon komen binnen redelijke reistijden.
Zo gaat het ook met een verandering die je op zakelijk of privévlak doorgaat. Het moment dat je een vaag ontevreden gevoel ervaart op je werk, is vaak onvoldoende om je tot actie aan te zetten. Het moment dat je je ronduit ongelukkig gaat voelen, is dus cruciaal. Het begint er meer op te lijken zeg ik dan even heel cynisch. Het nare rottige gevoel helpt je in actie te komen, tenminste als je er niet te lang in blijft hangen en je erdoor lam laat slaan. No pain no gain, is de uitspraak in het Engels. Als het om groei gaat is pijn vaak noodzaak, dus tja … als je nu pijn voelt, betekent dat dat je aan het groeien bent.
No pain no gain
Langzaam word je door je onbewuste al klaargestoomd voor een verandering in je veilige bestaan. Eigenlijk best aardig van dat onbewuste van je, dat het bewust wil worden. Veiligheid is immers een hele belangrijke levensbehoefte, die we allemaal delen. Groei is echter net zo goed een levensbehoefte. Om die behoefte daadwerkelijk vorm te geven in je leven is die irritante fase van frustratie, onzekerheid, onveiligheid wel nodig. Veiligheid en stabiliteit vinden we zo prettig dat we schopjes nodig hebben. En soms gewoon een regelrechte duw. Dus, als jij je gefrustreerd, geïrriteerd, mild of erg depressief voelt, is dat een teken aan de wand. De wind van de verandering wil in jouw leven waaien. Als jij een zachte rukwind negeert, komen er regelmatige rukwinden voor terug. Blijf je die negeren, wees dan maar zeker dat er een keer een lekkere pittige storm voorbij raast. Die storm kan de vorm hebben van een ruzie met een collega, een slechte beoordeling op je werk, een privé situatie waardoor je uit evenwicht raakt. Je wordt uit je comfortzone geworpen. Actie geboden!
Groei wil immers toch zijn plek innemen en als jij niet in actie komt zorgt het leven voor ‘lessen’. Jij zal echter die lessen zelf moeten aanpakken, iemand anders kan het niet voor je doen. Dat vergt moed, ‘moedig jezelf zijn’. Is deze situatie herkenbaar voor jou? Laten we dan eens verder praten over mijn gelijknamige programma ‘Moedig jezelf zijn’, dat ik speciaal voor dappere mensen , zoals jij, ontwikkelde.
De eerste stap in groei is dus frustratie, de tweede stap is die frustratie serieus nemen en jezelf daarbij niet opzij zetten. Het is als het ware als een handschoen in de boksring, die je toegeworpen wordt. Aan jou de nobele taak om die handschoen op te vangen en het ‘gevecht’ met jezelf aan te durven gaan.